به راست و دروغ ادعای امریکا کاری ندارم. ولی وقتی در روزنامه کیهان خواندم، کاخ سفید از تهران برای کمک، به بازگشت «رابرت لوینسون»، همان مامور بازنشسته FBI که به ادعای آنها در سال 2007 هنگام انجام یک سفر تجاری به کیش، مفقود شد، درخواست کمک کرده. بی اختیار دلم پر کشید به سوی لبنان، چهاردهم تیر ماه 1361، شمال بیروت، پست ایست و بازرسی فالانژها در "برباره". چهار دبپلمات ایرانی، از خودروی سیاسی سفارت پایین کشیده شدند و ... 

بی اختیار نگاهم نزدیک به ده سال روی روزنامه غلطید و جلو آمد. چه تقارنی، آن زمان هم مثل حالا ظریف در وزارت خارجه فعال بود. گویا تاریخ تکرار می شود. امریکایی ها که دستشان از همه جا برید، متوسل به مکر شدند و با ارسال پالس، خواستار آزادی گروگان های خود در لبنان. همان لبنانی که حاج احمد متوسلیان، سید محسن موسوی، تقی رستگار مقدم و کاظم اخوان در آن مفقود شدند. وقتی اولین گروگان آنها با کمک هاشمی رفسنجانی و صحنه گردانی ظریف آزاد شد، خبر دادند چهار دیپلمات شما همان روز اسارت توسط مارونی ها به شهادت رسیدند. ولی هنوز به واسطه گری ایران محتاج، لذا وعده دادند به پیگیری و ارسال خبر دقیق تر.

اما هم اینکه آخرین گروگان شان، از دست شیعیان لبنان رها شد، برابر سنت همیشگی عهد شکستند و نشان به آن نشان که اگر، هاشمی و ظریف پشت گوششان را دیدند، از امریکایی ها هم خبری شد!

حالا بجای هاشمی، خلفش بر مسند ریاست جمهوری تکیه زده، هم او که در خلق و خو نیز کم از هاشمی پدر ندارد. و البته ظریف، اینبار در راس وزارت خارجه. امریکا دوباره، به طمع تکرار تاریخ خواهان آزادی عنصر اطلاعاتیِ مفقود خود شده. حتماً باز هم در قبال خبری از حاج احمد و یاران در بندش!

کسی نیست در جواب اینهمه وقاحت، خواستار سرزنشِ این موجود خود برتر بین باشد؟ آیا کسی هست این بار نیز با طناب پوسیده کاخ سفید، به درون چاه نرود؟ و یا حداقل اگر قرار است فعالیتی در جهت بدست آوردن اطلاعات از لوینسون نماید، اقدام را موکول به دریافت خبر سلامت و آزادی حاج احمد و یارانش کند؟ تا از تکرار تاریخ پرهیز گردد؟
31 سال است خانواده های چشم انتظار دیپلمات ها، حتی یک خبر از عزیزان خود ندارند. در حالی که به یقین امریکا از اسارت آنها در چنگ فرزند حرامزاده خویش آگاه است. حال آنکه به اقرار خود، دوبار در سالهای 2010 و 2011 از سلامت جاسوس خویش، آگاهی یافته اند.