در آموزه های دینی ما قرض دادن به برادران مؤمن، آداب و شرایطی دارد که برخی از آنها چنین است.

1. قرض همراه با اخلاص باشد.

2. با دل خوش و رضایت کامل باشد.

3. قرض از مال حلال باشد.

4. قرض مکتوب شود.

5. کسى که به مؤمنى قرض داد، منتظر بماند تا پرداخت قرض براى او امکان‏پذیر شود؛ یعنی همان طور که جایز نیست بدهکار با فرض توانایى، پرداخت مال را به تأخیر بیندازد، همین طور نیز اگر طلبکار مى‏داند بدهکار توانایى ندارد، جایز نیست او را تحت فشار قرار دهد.

امام صادق (ع) فرمود: کسى که مالى را به کسى وام دهد، و مدتى براى (پرداخت) آن معین کند، و آن قرض در مدّت معیّن وصول نگردد، به ازاى هر روز تأخیر، ثواب یک دینار صدقه را براى او خواهد داشت.

عبد اللَّه بن سنان از امام صادق (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: اگر هزار درهم را دو بار (به کسى) قرض بدهم، در نزد من خوش تر از آن است که آن را یک بار (و یک جا) صدقه دهم، و همان طور که براى کسى که از تو قرض مى‏گیرد، جایز نیست که در صورت توانائى در بازدهى قرض خود تعلل کند و آن را به تأخیر بیندازد، همچنین براى تو جایز نیست- اگر بدانى که او در مضیقه و تنگدستى است- او را (در پرداخت بدهى خود) در فشار قرار دهى و از او مطالبه کنى.

وبگرد:آقایون ، خانوم ها ؛ مگه قرض الحسنه چشه که داریم از سیستم رباخوری و بانکی که پیشینه اون برمیگرده به ایتالیا و خانواده های صهیونیست که با استفاده از همین روش پولهای کلانی رو از مردم نیازمند بالا کشیدند استفاده میکنیم؟

بخدا شما هرچی هم سود و بهره بگیرید براتون فایده ای نداره ، نمیتونید که با خودتون ببرید داخل قبر و ازش استفاده کنید بذارید یه بنده نیازمند از پولتون استفاده کنه و یه باقیات صالحه هم برای خودتون جمع کنید.بخدا هر یه نفر رو که از چنگ ربا نجات بدید به اندازه ی میلیاردها سود میکنید.

همیشه یادتون باشه به اون وقتی که دستتون از دنیا کوتاه هست و التماس میکنید که باز به دنیا برگردید و جبران کنید اما تنها جوابی که میشنوید اینه که :مهلتی به تو دادیم ، استفاده نکردی ، بازگشتی برای تو نیست.

دعا میکنم برای آمدنت آقا ، تا بیایی و همه اهل عالم بفهمند ثروت درهم و دینار نیست ، ثروت یعنی شما یعنی بهشت در دنیا ،بهشتی که ماده در آن هیچ جایی ندارد چه برسد به ارزش.